Słupiec

    Malowniczo położona miejscowość. Otoczony ze wszystkich stron wzgórzami: od Zachodu - Wzgórzami Włodzickimi, od Północy i Wschodu - Góry Sowie. Jest dzielnicą Nowej Rudy, położoną w Południowo-zachodniej części Polski, w Sudetetach Środkowy, w Kotlinie Kłodzkiej .W latach 1967-1973 Słupiec był samodzielnym miastem a 1973 roku został połączony z miastem Nowa Ruda. Dawniej w Słupcu sprawnie prosperowała KWK "Nowa Ruda", obecnie jak większość takich przedsiębiorstw na Dolnymśląsku kopalnia jest zamknięta. Jednakże Słupiec może pochwalić się inną kopalnią - odkrywkową kopalnią gabra. Najwyższe wzniesienia to: Wilkowiec 532m, Góra Wszystkich Świętych 648m, Przykrzec 602 m. Przez Słupiec płynie potok Dzik.

    Wieś o układzie łańcuchowym założył prawdopodobnie w końcu XIII w. może ktoś z kłodzkiej rodziny Schlegel. Nazwę Schlegel  wieś nosiła do 1945 r.  W 1327 wymieniono jej nazwę jako Slegelonis Villa. Po dziesięciu latach wzmiankowana jako własność znanego w dziejach Ziemi Kłodzkiej Tyczka Panvica (Ticzko von Panvycz). Często zmieniała właścicieli. Rozwój wsi był powolny, choć już w średniowieczu poszukiwano tu i wydobywano niewielkie ilości cenniejszych surowców mineralnych, to dopiero z 1607 roku pochodzi konkretna wiadomość o sukcesie w tym zakresie. Wtedy, odkryto, jak sądzono, najbogatsze w królestwie czeskim złoże złota. Po pierwszej euforii okazało się ono nieduże. Od 1620 zaczęto wydobywać węgiel kamienny, jednak na niewielką skalę w związku z wojną trzydziestoletnią i upadku gospodarczym po niej. Wielu mieszkańców zabrała zaraza w 1680 roku. Większy rozwój gospodarczy nastąpił na początku XVIII wieku. Uruchomiono kopalnię „Johann Baptista. Od początku XIX w. także trwało ożywienie gospodarcze i coraz ważniejsze stawało się górnictwo: przybywały nowe szyby, kopalnie koncentrowały wydobycie węgla, a od 1877 roku także łupku ogniotrwałego. Całe to stulecie stało pod znakiem górnictwa, dla którego potrzeb wybudowano w 1906 r. linię kolejową ze Ścinawki Średniej do Woliborza, gdzie łączyła się z Kolejką Sowiogórską. Miejscowość nabrała charakteru typowo przemysłowego, a kopalnie, w 1912 r. dały ponad 160 tys. ton węgla. Mieszkańcy znajdowali także zatrudnienie m.in. w kamieniołomach czerwonego piaskowca, przy którym istniał duży i ceniony zakład rzełbiarski. Usługi letniskowe odgrywały tu niewielką rolę, co najwyżej dla turystów wyruszających na Górę Wszystkich Świętych.
    Miejscowość została zajęta bez walk 9.05.1945 r. przez oddziały 59 Armii Radzieckiej. Wkrótce zaczęli przybywać tu polscy osadnicy. Bardzo ważną rolę odegrali reemigranci – górnicy z Francji. Sam Słupiec rozwijał się dynamicznie i wzrastała liczba mieszkańców. Dlatego też w roku 1959 nadano mu prawa osiedlowe a w 1967 roku prawa miejskie. Powstawały duże osiedla mieszkaniowe o charakterze typowych blokowisk, a także infrastruktura techniczna i usługowa, niekiedy wspólna z pobliską Nową Rudą. Było to przyczyną połączenia obu miast w 1973 roku, gdy żyło tu ponad 7700 mieszkańców.
15 września 1994 r. została wydobyta ostatnia tona węgla z Pola "Piast" KWK "Nowa Ruda" a 8 lutego 2000 r. zakończono eksploatację węgla na Polu "Słupiec" w KWK "Nowa Ruda".